Książki najgorsze i parę innych ekscesów krytycznoliterackich – Stanisław Barańczak

Feliks Trzymałko i Szczęsny Dzierżankiewicz pojawili się na łamach „Studenta” w 1975 roku, aby jak sami pisali prowadzić „przegląd bieżących osiągnięć polskiej grafomanii”. Jak się okazało, m.in. za sprawą kryminałów publikowanych przez Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, grafomania polska przeżywała wówczas swój złoty okres i dostarczyła obu panom materiału do wielu tekstów. Prześmieszne paszkwile były pisane w rzeczywistości przez Stanisława Barańczaka i dość szybko zainteresowała się nimi cenzura. Cykl wyszydzający zjawisko grafomanii z państwową pieczątką trafił więc na łamy drugoobiegowych: „Biuletynu Informacyjnego KOR” i „zapisu”.