Podręcznik Prawa Wojennego dla Sił Zbrojnych ; Frederic DE Mulinen

W wyniku wzrastającej złożoności współczesnych konfliktów zbrojnych prawo
wojenne staje się coraz bardziej skomplikowane. Trudno jest określić żołnierzowi, co
jest dla niego ważne. Prawo wojenne za podstawowy cel ma ograniczać i złagodzić
w miarę możności cierpienia spowodowane wojną. Tak więc z jednej strony godzi
potrzeby wojenne, z drigiej zaś wymogi ludzkości. W ten sposób rozróżnia ono między
tym, co jest dozwolone (legalne) i tym, co jest niedozwolone.
Poszczególne umowy międzynarodowe regulujące konflikty zbrojne pochodzą
z różnych okresów: główne konwencje haskie – z 1907 roku ostatnie konwencje
genewskie – z 1949 roku; Konwencja haska o ochronie dóbr kulturalnych – z 1954
roku; protokoły dodatkowe do konwencji genewskich – z 1977 roku i Konwencja
w sprawie niektórych broni konwencjonalnych – z 1980 roku. Umowy te dotyczące
prawa wojennego odzwierciedlają więc potrzeby, koncepcje, okoliczności i język
odpowiadający czasom, w których powstały.
Państwa, które przyjęły umowy międzynarodowe dotyczące prawa wojennego,
zobowiązane są przestrzegać i dopilnować przestrzegania tych umów we wszelkich
okolicznościach. W wyniku coraz większego zaangażowania ludności cywilnej w konflikty
zbrojne, współczesne prawo wojenne stało się – już w czasie pokoju – przedmiotem
powszechnej troski różnych organów i funkcjonariuszy państwa.
Z tej racji, że prawo wojenne nie może ustanawiać szczegółowych przepisów
regulujących wszystkie okoliczności, należy dokonać odpowiednich uściśleń. Można
i należy to czynić jedynie na płaszczyźnie krajowej, uwzględniając konkretną sytuację
i potrzeby każdego państwa.
W każdym państwie należy podchodzić do prawa wojennego z punktu widzenia
strategicznego. Strategiczna sytuacja państwa (geograficzna, demograficzna, gospodarcza,
polityczna, wojskowa) decyduje o wewnętrznych ustaleniach i uściśleniach
niezbędnych do osiągnięcia skutecznego ia przestrzegania prawa wojennego.
Każde państwo związane jest umową międzynarodową, która przyjęło (w drodze
„ratyfikacji” lub „przystąpienia”). Takie państwo staje się „stroną” wymienionych
umów. Państwo nie będące formalnie ani faktycznie stroną danego konfliktu
zbrojnego jest „państwem neutralnym” . Jednak państwo nie będące stroną umowy
międzynarodowej może przyjąć i stosować postanowienia umowy. Jeżeli umowa
formułuje w sposób deklaratywny istniejące prawo, państwo może być nią związane
niezależnie od tego, czy przyjęło tę umowę, czy nie

Pozycja wydana przez Bellona w 1994 roku. Stron 307. Okładka miękka, broszurowa z niewielkim przytarciem krawędzi. Blok w stanie bardzo dobrym.

ISBN: 83-11-08387-8